Nazywam się Piotr Gindrich
. Urodziłem się dnia 28.07.1968
roku w Lublinie. Od 1968 do 1971 roku mieszkałem w Świdniku. Od
1971 roku mieszkam w Lublinie. W 1987 roku rozpocząłem studia pedagogiczne
na specjalności: pedagogika specjalna na UMCS w Lublinie. Dnia 30.06.1992
roku obroniłem z wynikiem bardzo dobrym pracę magisterską na temat:
"Bilans zdrowia sześcioletnich dzieci niedowidzących". Napisałem
ją pod kierunkiem dr Andrzeja Pieleckiego (obecnie dr hab. prof. UMCS) - specjalisty z zakresu tyflopedagogiki.
Od 1.09. do 30.09.1992 roku pracowałem w charakterze wychowawcy w
Ośrodku Szkolno-Wychowawczym dla Dzieci Słabowidzących przy ulicy
Hirszfelda w Lublinie. Pod koniec września 1992 roku prof.
Zofia Palak poinformowała mnie o mającym się odbyć konkursie na stanowisko
asystenta w Zakładzie Psychopedagogiki Specjalnej. Po wygraniu konkursu
zostałem zatrudniony w tym Zakładzie dnia 1.10.1992 roku. Moja działalność
naukowa w początkowym okresie tzn. w latach 1992-1995 koncentrowała
się wokół problemów tyflopedagogicznych (dotyczących osób niewidomych
i niedowidzących). Za największe osiągnięcie naukowe z tego okresu uważam
przetłumaczenie i dostosowanie do warunków polskich opracowanego przez
RNIB (ROYAL NATIONAL INSTITUTE OF THE BLIND) programu kształcenia integracyjnego osób z różnorodnymi zaburzeniami widzenia o
nazwie Finding out about blindness - Teacher's Pack ("Odkrywanie prawdy
o ślepocie - Teczka nauczycielska"). Dostęp do tego interesującego,
zarówno od strony dydaktycznej jak i naukowej, materiału uzyskałem dzięki
prof. Zofii Palak, mojej Szefowej. Od 1995 roku zacząłem gromadzić informacje na temat psychospołecznych konsekwencji dysleksji oraz syndromu LD (trudności
w uczeniu się). W lecie 1997 roku Rada Instytutu i Wydziału Pedagogiki i Psychologii zatwierdziła
moją prośbę o otworzenie przewodu doktorskiego na temat: Trudności przystosowawcze uczniów dyslektycznych - studium porównawcze, a funkcję promotora powierzyła prof. Zdzisławowi Bartkowiczowi. W ciągu 2,5 lat wytężonej
pracy naukowej pod troskliwym i fachowym okiem specjalisty ukończyłem pisanie rozprawy
doktorskiej, a 21.03.2000 roku ją obroniłem. Wysoce cenię sobie także współpracę
z prof. Januszem Kirenko. Dzięki niemu uzyskałem dostęp
do ciekawych narzędzi badań, np. Skali Samooceny TSCS W.H.Fittsa, czy
też Skali Depresji (CESD). Ponadto prof. Janusz Kirenko udzielił mi cennych
wskazówek metodologicznych i statystycznych. Opublikowaliśmy wspólnie
kilka ciekawych artykułów np. na temat struktury czynnikowej CESD. W
2002 roku opublikowałem swoją pierwszą książkę, pt. Funkcjonowanie psychospołeczne
uczniów dyslektycznych. W przygotowaniu ostatecznej wersji monografii
bardzo pomocne były dla mnie precyzyjne uwagi merytoryczne i materiały
prof. Marty Bogdanowicz - specjalisty zajmującego się dysleksją
i trudnościami w uczeniu się (LD) od ponad 35 lat oraz porady prof. Tadeusza
Gałkowskiego z UW a także prof. Zdzisława Bartkowicza i prof. Janusza Kirenko z
UMCS. Prof. Tadeusz Gałkowski udzielił mi cennych wskazówek dotyczących
struktury treści monografii. Porady prof. Z. Bartkowicza i prof. J. Kirenko
dotyczyły zaś metodologii i statystyki. W 2007 roku ukończyłem pracę nad swoją drugą książką pt. Psychospołeczne komponenty nieprzystosowania. Wybrane zagadnienia. Jest ona już dostępna na rynku wydawniczym.
W tym przypadku cenne okazały się uwagi prof. Tadeusza Gałkowskiego z UW i prof. Bronisława Urbana z UJ. W tym samym roku wspólnie z prof. Januszem Kirenko ukończyliśmy książkę na temat problematyki włączania (inkluzji), postaw wobec niepełnosprawności wzrokowej i samooceny młodzieży gimnazjalnej.
Referowane w monografii pt. Odkrywanie niepełnosprawności wzrokowej w nauczaniu włączającym badania miały charakter eksperymentalny. Książka ukazuje też dorobek i wielkie zasługi dla propagowania problematyki słabowzroczności i ślepoty słynnej na całym świecie brytyjskiej organizacji tj. RNIB. Przydatne dla nas okazały się uwagi prof. Grażyny Dryżałowskiej z UW.
Od marca 2001 roku do końca 2009 roku byłem członkiem prestiżowej organizacji
zajmującej się problematyką dysleksji i innych trudności w uczeniu się
- The International Dyslexia Association (IDA); Międzynarodowego Stowarzyszenia
Dysleksji w USA. Współpracuję także z ICEVI (International Council for Education of People with Visual Impairment). Jest to międzynarodowa organizacja zajmująca się edukacją ludzi z niepełnosprawnością wzrokową. Od 2007 roku jestem członkiem WCGTC (World Council for Gifted and Talented Children). Jest to organizacja, która ma głównie na celu pomóc uczniom wybitnie zdolnym i utalentowanym oraz ich nauczycielom i rodzicom. W 2009 roku podczas mojego pobytu na międzynarodowej konferencji naukowej poświęconej doskonałości w edukacji (Excellence in Education), twórczości i wybitnym uzdolnieniom w Ulm (Niemcy), nawiązałem współpracę z Międzynarodowym Centrum Innowacji Edukacyjnych (The International Centre for Innovation in Education-ICIE) oraz z prezesem tej organizacji prof. Taisirem Subhi Yaminem z Universite Paris Descartes.
Warto w tym miejscu wspomnieć, że prof. Taisir Subhi Yamin wraz z prof. Kenem McCluskey z University of Winnipeg w Kanadzie są założycielami recenzowanego czasopisma naukowego dotyczącego problematyki rozwijania talentu i twórczości u ludzi w różnym wieku, które nosi nazwę International Journal for Talent Development and Creativity. Jest to oficjalne czasopismo ICIE.
W 2011 roku opublikowałem swoją czwartą książkę, pt. Psychospołeczne korelaty wyuczonej bezradności młodzieży gimnazjalnej z trudnościami w uczeniu się i zaburzeniami towarzyszącymi. W przygotowaniu ostatecznej wersji tej monografii pomocne były uwagi prof. Ewy Czerniawskiej z UW oraz prof. Zenona Gajdzicy z UŚ.
W dniu 21.06.2012 roku uzyskałem stopień naukowy doktora habilitowanego w zakresie nauk humanistycznych.
Język angielski
Język angielski zawsze pełnił dużą rolę w moim życiu.
Od klasy II szkoły podstawowej udzielano mi prywatnych lekcji.
Moją pierwszą nauczycielką była studentka anglistyki, która miała
wspaniałe podejście do dzieci. W okresie dzieciństwa bardziej bawiłem się w naukę angielskiego,
ale chcąc nie chcąc, przyswoiłem sobie podstawy gramatyki tego języka.
Ukoronowaniem moich wysiłków w zakresie nauki tego języka było uzyskanie
Certyfikatu CPE w 1997 roku.
Certyfikat ten daje mi uprawnienia do tłumaczenia tekstów, podjęcia
studiów na uczelniach brytyjskich a przede wszystkim zaświadcza, że
uzyskałem ostatni, tj. V poziom kompetencji językowej. Oto poszczególne
poziomy egzaminów językowych organizowanych przez University of Cambridge:
I POZIOM = KEY ENGLISH TEST (KET)
II POZIOM = PRELIMINARY ENGLISH TEST (PET)
III POZIOM = FIRST CERTIFICATE IN ENGLISH (FCE)
IV POZIOM = CERTIFICATE IN ADVANCED ENGLISH (CAE)
V POZIOM = CERTIFICATE OF PROFICIENCY IN ENGLISH (CPE)