LUDZIE NIEWIDOMI I SŁABOWIDZĄCY W PODESZŁYM WIEKU
W Wielkiej Brytanii jest blisko milion osób niewidomych i niedowidzących. 72% spośród tej liczby jest płci żeńskiej, a 66% jest w wieku przekraczającym 75 lat. Oznacza to, że jedna na pięć osób w wieku ponad 75 lat w tym kraju jest niewidoma lub słabowidząca.
Większość spośród tej populacji traci wzrok stopniowo w wyniku procesu starzenia się. Wielu przychodzi z ogromną trudnością wychodzenie poza teren własnego domu lub samodzielne wykonywanie pewnych czynności takich jak: robienie zakupów lub czytanie. Trudności te nawarstwiają się jeśli osoby te mają dodatkowe kalectwo, jak artretyzm lub głuchotę.
Wielu ludzi niewidomych i słabowidzących w podeszłym wieku żyje samotnie. Większość jest bardzo biedna, żyje ze skromnych rent inwalidzkich lub zasiłków. Większość osób niewidomych i słabowidzących w podeszłym wieku jest nieświadoma przysługujących im zapomóg i form wsparcia instytucjonalnego. Pewna niewielka ich część niechętnie akceptuje fakt bycia "podmiotami" działalności dobroczynnej, charytatywnej ze strony osób widzących, pomimo że przysługują im zapomogi i świadczenia od państwa.
Dla niektórych ludzi pewnym skutecznym rozwiązaniem może być przeprowadzka do domu, w którym uzyskają oni specjalistyczną opiekę. Większość jednak ludzi woli pozostanie we własnych domach, które są im znane od podszewki. Przeprowadzka do nowego miejsca jest zawsze stresująca, w szczególności dla ludzi z inwalidztwem wzroku. Osoby niewidome i słabowidzące znają topografię swojego własnego domu, wiedzą gdzie się znajdują wszystkie przedmioty, tj. meble, ubrania, itp.
Przy zapewnieniu właściwej pomocy i wsparcia, ludzie w starszym wieku z inwalidztwem wzroku są w stanie pozostawać niezależnymi, tj. wykonywać różne czynności samodzielnie i uczestniczyć w wielu zajęciach. Popularnymi hobby są; czytanie, szydełkowanie i ogrodnictwo.
Wśród form pomocy dostępnych dla starszych ludzi niewidomych i słabowidzących można wyróżnić: stoliki na kółkach do podawania posiłków, pomoc domową, książki mówione, gazety mówione, korzystanie z usług osoby czytającej, odwiedziny przyjaciół.
Niestety pomoc oferowana przez państwo jest całkowicie niewystarczająca. Wielu ludzi niewidomych musi polegać na sąsiadach lub korzystać z pomocy organizacji społecznych takich jak RNIB.
Charakter pomocy, która powinna być zaoferowana zależy od indywidualnych potrzeb każdej osoby. Niektórzy ludzie bardzo lubią czytać a więc zaopatrują się w książki brajlowskie lub moonowskie.