LUDZIE NIEWIDOMI I SŁABOWIDZĄCY Z DODATKOWYMI UPOŚLEDZENIAMI
60% dorosłych i 50% dzieci z niepełnosprawnością ma dodatkowe kalectwo lub chorobę (schorzenie).
Ludzie z porażeniem mózgowym, na przykład, mają trudności w sprawowaniu kontroli nad mięśniami lub mową, a jednocześnie mogą być niezdolni do widzenia.
U większości dorosłych, inne upośledzenia nie są skutkiem inwalidztwa wzroku. Są one raczej spowodowane podeszłym wiekiem, tj. starością.
Najpowszechniej spotykanym dodatkowym kalectwem występującym wśród dorosłych ludzi słabowidzących jest artretyzm.
Natomiast u wielu dzieci ze sprzężonymi upośledzeniami, te dodatkowe kalectwa mogą być powiązane ze słabowidzeniem i ślepotą. Dodatkowe schorzenia pojawią się w trakcie lub zaraz po urodzeniu się dziecka. Przykładem choroby, która może mieć wieloraki wpływ na dziecko jest różyczka. Jeśli kobieta ciężarna zarazi się wirusem różyczki, to dziecko może urodzić się z inwalidztwem wzroku, słuchu, upośledzeniem umysłowym oraz problemami sercowymi.
Dzieci, które urodziły się z kilkoma upośledzeniami stawiają czoło wielkim trudnościom. Pierwsze kilka lat życia dziecka jest bardzo ważne dla jego rozwoju. Jeżeli dziecko zostanie odizolowane od świata zewnętrznego z powodu swoich upośledzeń, to może nie rozwijać się szybko i wszechstronnie, tak jak inne dzieci.
Dodatkowe schorzenie ma dużo większy wpływ na osobę niewidomą i słabowidzącą niż na widzącą. Ludzie głuchoniewidomi, na przykład, nie są w stanie rozmawiać w powszechnie obowiązujący sposób, tj. używając mowy artykułowanej. Z tego powodu każde dodatkowe kalectwo powinno być rozumiane jako zwielokrotnienie trudności, którym musi stawić czoło osoba z inwalidztwem wzroku, a nie jedynie jako coś dodatkowego. Z tego też względu ludzie ze sprzężonymi upośledzeniami potrzebują dużo więcej pomocy niż inni.
Najważniejszą rzeczą, o której należy pamiętać jest to, że osoby głuchoniewidome są ludźmi, a nie intersującą grupą badawczą. Bardzo łatwo jest komuś przyczepić etykietkę, używając całej gamy medycznych definicji, a potem "patrzeć na nią tylko przez pryzmat tej etykietki".
Każda osoba jest indywidualnością samą w sobie, z jej indywidualnymi potrzebami i zdolnościami. Czasami te potrzeby i zdolności mogą być wyrażane w sposób trudny do zrozumienia dla ludzi widzących. Nie zmienia to także faktu, że te potrzeby i zdolności są bardzo rzeczywiste. Nie zmienia to również faktu, że każda osoba ma takie samo prawo do szacunku a jej własna godność powinna być chroniona.