FORMY WSPARCIA OSÓB Z GŁĘBSZĄ
NIEPEŁNOSPRAWNOŚCIĄ UMYSŁOWĄ I ICH RODZIN W ŚRODOWISKU LOKALNYM
Wraz z przyjęciem nowego
paradygmatu związanego z percepcją osoby niepełnosprawnej umysłowo, eksponującego
jej podmiotowość, następują zmiany w zakresie udzielanych jej form pomocy.
Dotyczą one także ich rodzin, zwłaszcza że osoby z niepełnosprawnością
intelektualną coraz częściej pozostają w swoim naturalnym środowisku. Zarysowujące
się ostatnio coraz silniej - trend edukacji włączającej i powrót do zagubionej
idei normalizacji – zakładają pełniejsze uczestnictwo osób niepełnosprawnych,
również z głębszą niepełnosprawnością umysłową, w życiu społeczności lokalnej.
Przygotowanie do owego bardziej autentycznego uczestnictwa wymaga, w zakresie
edukacji szkolnej, realizowania funkcjonalnych i zindywidualizowanych programów,
zaś w zakresie edukacji szerzej rozumianej, także zindywidualizowanych
form wspierania. Normalizacja życia osób niepełnosprawnych intelektualnie
jest bowiem w dużym stopniu warunkowana poziomem przystosowania środowiska,
materialnego, a przede wszystkim osobowego, do ich potrzeb. Stąd też znaczenie
grup wsparcia, zarówno formalnych, jakie są w stanie stworzyć szkoła czy
zakład pracy, jak i nieformalnych (rodzina, przyjaciele, sąsiedzi, wolontariusze).
Dostrzeżenie ich roli znalazło wyraz w założeniach dokonującej się obecnie
reformy edukacyjnej, gdzie obok eksponowanej zasady integracyjności ważne
miejsce zajmują oddziaływania prorodzinne, mające polegać między innymi
na wsparciu rodziny dziecka z deficytami rozwojowymi, umożliwiającym zorganizowanie
środowiska stymulującego rozwój dziecka.